Міжнародная арганізацыя АРТЫКУЛ 19 распавядае як узмацненне самарэгулявання СМІ ў Беларусі можа стаць сродкам рэагавання на “мову варожасці”.
“Мова варожасці” з’яўляецца шырока распаўсюджанай праблемай у Беларусі, якая закранае прадстаўнікоў разнастайных сегментаў грамадства, у прыватнасці, ЛГБТ- людзей, прадстаўнікоў этнічных і расавых меншасцяў, а таксама жанчын. Пры гэтым медыі рэгулярна выкарыстоўваюцца ў якасці платформы для выказвання “мовы варожасці”. Наогул, у краіне існуе атмасфера як мінімум памяркоўнага стаўлення да варожых выказванняў, а часам і іх наўпростага прымання. Дадзеная праблема пагаршаецца праз адсутнасць усеабдымнай прававой абароны ад дыскрымінацыі.
Беларускі ўрад шчыльна кантралюе грамадскую прастору, абмяжоўваючы права на свабоду слова. Незалежныя журналісты і рэдакцыі працуюць у вельмі складаных умовах, зазнаючы цкаванне з боку дзяржаўных і недзяржаўных актараў, а таксама строгі кантроль, які з’яўляецца раўназначным цэнзуры.
У той самы час дзяржаўныя медыі выкарыстоўваюцца ўладамі ў якасці прылады для правядзення кампаніяў супраць праваабаронцаў і апазіцыйных палітыкаў і інш.
У пачатку гэтай справаздачы разглядаюцца адпаведнае міжнароднае заканадаўства і стандарты ў дадзенай сферы, пасля чаго вывучаюцца існуючыя мадэлі самарэгулявання медыяў у шэрагу еўрапейскіх дзяржаў, а таксама іх роля ў рэагаванні на “мову варожасці”. Наступным крокам практыка беларускага органа самарэгулявання СМІ разглядаецца на фоне практычных прыкладаў з мноства еўрапейскіх краінаў, у прыватнасці, што тычыцца этычных стандартаў і функцыяў, а таксама сродкаў іх узмацнення і прасоўвання. Напрыканцы гэтага сціслага даследавання падаюцца прапановы па далейшым развіцці і ўмацаванні сістэмы самарэгулявання прэсы ў Беларусі з мэтай яе эфектыўнага застасавання ў барацьбе з “мовай варожасці”.
Справаздача цалкам па спасылцы ніжэй.
